Nie uprzedzając wydarzeń i starając się trzymać chronologii w tej opowieści o życiu Jimiego Hendrixa, powróćmy do wiosny 1947. Jego rodzice są razem i mieszkają w starym hotelu Golden przy Terrace Avenue. Do Ala dociera wtedy wiadomość, że po tygodniach starań otrzymał licencję marynarki handlowej, dzięki czemu może zaokrętować się na statek płynący do Japonii. To wielka szansa, aby 'odbić się finansowo'  tłumaczy żonie i znowu opuszcza ją i syna.

            W Jokohamie widzi, jak wojna wpłynęła na życie zwykłych ludzi. Do niedawna byli jego wrogami, teraz są psychicznie i fizycznie pognębieni, i zmęczeni, do tego są głodni. Al ma ochotę pomóc jednemu z Japończyków pracujących przy rozładunku, który bardzo przypomina mu Maso, przyjaciela z dzieciństwa, ale od przełożonych dostaje wyraźny zakaz kontaktów. Mimo to podrzuca robotnikom trochę jedzenia. ...Ci ludzie przeżyli przecież to samo co my - wspominał.

            Kiedy po dwóch tygodniach rejsu Al Hendrix powraca do Seattle, pokój w hotelu jest zamknięty. Nie może znaleźć Lucille i Jimiego. Nie ma rzeczy i ubrań ani jego, ani syna. Okazuje się, że właściciel hotelu wyrzucił Lucille - kiedy przyłapał ją w pokoju z obcym mężczyzną... Al udaje się do pani Hankins - Okazało się, że pani Jeter jest gdzieś w Kansas z Jimim i na powrót potrzebuje 50 dolarów. Pani Hankins chciała dać mi te pieniądze, ale ich nie przyjąłem. Wysłałem pani Jeter dolary, wróciła z Jimim. Kiedy dowiedziała się o tym Delores, zaproponowała abym z synem znów u niej zamieszkał. A potem znowu wróciła Lucille..