Rozdział siódmy cd

Ciąg dalszy siódmego rozdziału pierwszego biografii "Jimi Hendrix Szaman Rocka".

W czasach, kiedy bohater tej książki był nastolatkiem i zaczynał swoją karierę, w przemyśle muzycznym, zaczęła zanikać bariera segregacji rasowej. Jeszcze dziesięć lat wcześniej, czyli na początku lat czterdziestych XX wieku, czarni artyści nagrywali wyłącznie w wytwórniach i grali w klubach dla czarnych, w latach pięćdziesiątych szybko się to zmieniało. Podobnie z rozgłośniami radiowymi, które w połowie tamtego okresu zaczynały grać różną muzykę. Czarne grupy "The Orioles", "The Moonglows" czy "The Drifters" były słuchane przez wszystkich odbiorców, białych i czarnych. Rock & roll zmieniał nastawienie młodych, którzy słuchali zarówno Elvisa Presley'a, Carla Perkinsa i Billa Haley'a z jednej, jak też Chucka Berry'ego, Fatsa Domino i Little Richarda z drugiej strony. Wprawdzie, jak to tłumaczył Carl Perkins - Kiedy się podeszło do grajacej szafy Wurlitzer '54, czy '55 wyskakiwało: "Blue Suede Shoes" 'Carl Perkins, biały', "Blueberry Hill" 'Fats Domino, czarny'. Ale tak naprawdę, nie było żadnej różnicy... Sam Phillips słusznie zauważył - Muzyka nie dzieli się na czarną i białą. Muzyka jest jedna...

            Rock'n'roll to była mikstura "białej" muzyki z hillbilly z czarnym bluesem i R&B, czyli rhythm'n'bluesem - Czarna muzyka z Południa Stanów i biała muzyka z Południa Stanów, którą nagrywaliśmy w Sun Records - jak to lapidarnie ujął Sam Phillips, sławny wówczas producent i odkrywca wielu gwiazd, w tym Elvisa Presley'a, Jerry'ego Lee Lewisa, czy Johnny'ego Casha, zmieniał historię nie tylko w Ameryce, ale i na całym świecie. Quincy Jones uzupełniał - Rock and roll to była rewolucja emocjonalna młodych, białych Amerykanów. Nigdy czegoś takiego nie słyszeli. Muzyka ta towarzyszyła czarnym od dawna... Nic więc dziwnego, że rock'n'roll zainspirował również Jimiego Hendrixa i jego kolegów z Seattle, którzy pokochali tę muzykę i chcieli ją grać. Zapamiętał to Lester Exkano - Mieszaliśmy bluesa, jazz i rocka. Zagralibyśmy wszystko, byleby ludzie tańczyli...

            Perkusja Lestera Exkano napędzała muzykę "The Rocking Kings", brzmiąc bardzo oryginalnie, w Seattle nazywano to "slop beat" - było to bardziej szuranie, co łatwiej można było zatańczyć. Zdecydowanie czarne brzmienie, ale dawaliśmy mieszane koncerty i wszyscy na nie przychodzili...

            Spore w tamtym okresie zapotrzebowanie na występy jego podopiecznych sprawia, że James Thomas załatwia im również trasę koncertową po Brytyjskiej Kolumbii w Kanadzie i Alasce. Niestety nigdy nie przekraczają granicy, gdyż pożyczony od jego siostry bus VW, psuje się na trasie w Bellingham. Więc tam, aby zdobyć pieniądze na powrót autobusem, grają koncert na ulicy przed Western Washington College, nie w sali, gdyż zainteresowanie młodych mieszkańców tego miasteczka jest ogromne, no i sala okazuje się, jest za mała. Koncert jednak przerywa interweniująca policja, bo dla wielu starszych jest zbyt głośno. Al Hendrix zapamiętał - Raz Jimi zostawił mi kartkę, że pojechał z grupą grać w Vancouver. Walter Harris powiedział mi, że samochód się zepsuł i nigdzie nie dojechali. Po całej masie problemów, Jimi powiedział: 'Jestem tak oburzony, że nie będę już z tymi facetami grać'. Ale jeśli znów pojawiła się szansa grania, zmieniał tę decyzję. Mówił: 'No, może tym razem będzie lepiej'...

            Innym razem muzycy "The Rocking Kings" grają nad jeziorem Moses, w bazie sił powietrznych około dwustu mil od Seattle za 35 dolarów plus koszty dojazdu. Jadą dwoma samochodami, jeden znów się psuje, muzycy przesiadają się do jedynego sprawnego, Jimi jednak nie chce jechać dalej, żąda pieniędzy na powrót. O innym zdarzeniu opowiadał Lester Exkano - Była mniej więcej czwarta nad ranem, a my podróżowaliśmy Studebakerem Thomasa z 1949 roku. Wszyscy byli zmęczeni, więc zjechaliśmy na pobocze i położyliśmy się spać, mając nadzieję, że śnieg przestanie padać... Po dwóch godzinach drzemki ruszyli w dalszą drogę, sypało coraz bardziej i pewnym momencie Exkano, który kierował, stracił panowanie nad kierownicą, auto wjechało do rowu. Jimi oświadczył, że ma dość jazdy starymi gruchotami - Koniec z tym gównem... Położył się na śniegu i zaczął robić orła. Reszta zespołu ruszyła w drogę po pomoc. Kiedy po godzinie wrócili, Jimi nadal leżał na śniegu, z głową przykrytą płaszczem. Myśleli, że zamarzł, ale on podskoczył do góry krzycząc: 'Nabrałem was! Tak łatwo mnie nie wykończycie'...

            Na szczęście dla Hendrixa takie groźne sytuacje, jak opisana wyżej, nie zdarzają się często, gdyż z reguły grupa "The Rocking Kings" grywa w Seattle, w okolicach Jackson Street, w klubie Birdland na 22nd i Madison Street. Al wspominał - Kiedyś to był teatr, potem zrobili z niego klub. Po drugiej stronie ulicy był Honeysuckle’s Pool Hall. To był z kolei klub dla nastolatków, nie sprzedawano mocnego alkoholu. Było to miejsce, gdzie "dzieciaki" tańczyły. Później zburzono Birdland i teraz jest tu parking. Nie wiem, czy "The Rocking Kings" grali także na weselach, ale na pewno na piknikach i przyjęciach. Jimi na koncertach naśladował wtedy kaczy chód Chucka Berry'ego i trochę się wygłupiał... Do tej opowieści ojca warto dodać, że jego syn odnosi coraz większe sukcesy. Po występie sfotografowanym przez Odella Lee, Al pochwalił się - Mam zdjęcie "The Rocking Kings" grających w Washington Hall 20 lutego 1960 roku, z Lesterem Exkano na perkusji, Webbem Laftonem i Walterem Harrisem na saksofonach i Robertem Greenem na fortepianie. Jimi gra na swojej białej gitarze elektrycznej...