Słuchy o nowym ekscytującym gitarzyście w Village rozchodzą się błyskawicznie. Razem z muzyką folk, w 1966 roku duchowe odrodzenie przeżywa blues, dzięki, jak na ironię, sukcesowi brytyjskich grup „The Animals” i „The Rolling Stones”. W USA sforze młodych fanatyków bluesa przewodzi wspomniany wcześniej legendarny amerykański gitarzysta Mike Bloomfield, który wchodzi któregoś dnia do Cafe Wha? Potem tak wspominał to spotkanie z Jimim – Byłem wystrzałowym gitarzystą. To znaczy, myślałem, że jestem. Nigdy nie słyszałem o Hendrixie. Potem ktoś powiedział: ‘Musisz zobaczyć tego gościa, co gra z Johnem Hammondem’. Przeszedłem przez ulicę i zobaczyłem go. Hendrix wiedział kim jestem i tego dnia, na moich oczach, spalił mnie na śmierć. Nawet nie wyciągnąłem gitary. Spadały bomby wodorowe, leciały rakiety, szły fale przyboju... Nikt, tak jak Bloomfield, nie umiał właściwie ocenić tego nowatorskiego i skądinąd szalonego stylu gry Hendrixa na gitarze - tylko Jimi używał sprzężenia, głośności i zniekształceń w umiejętnie kontrolowany sposób. Bo też Bloomfield już wtedy, w 1966 roku, należy do grona najlepszych w historii gitarzystów - w ogłoszonym w 2002 roku rankingu magazynu Rolling Stone, zajmie miejsce dwudzieste drugie wśród Stu Najlepszych Gitarzystów Wszech Czasów. Wtedy zaś, kiedy miał za sobą współpracę z Bobem Dylanem, z którym rok wcześniej (w 1965) nagrał album “Highway 61 Revisited”, z wiele razy przywoływaną tu piosenką „Like A Rolling Stone”, jego gwiazda zaczęła coraz mocniej świecić.

            Do zasług Bloomfielda zaliczyć trzeba także jego pracę z "Electric Flag", grupą, którą kierował Buddy Miles, jeden z dwóch perkusistów, którzy pracowali z Hendrixem oraz działalność z Alem Kooperem (“Super Session”), Janis Joplin, Johnem Cale'em i Dr. Johnem. Niestety karierę Bloomfielda przerwało uzależnienie od narkotyków, po przedawkowaniu heroiny umarł jak bohater piosenki Lou Reeda “Street Hassle”, jego ciało znaleziono w samochodzie, dopiero piętnastego lutego 1981 roku, kilka dni po śmierci.