Po 1979 Richard Penniman powróci znowu na łamy kościoła, wygłaszać będzie „Czyny Apostolskie” w telewizji (Mike Douglas Show i 700 Club), zajmować się obnośną sprzedażą „Black Heritage Bible”. R.W. Shambach przedstawi go jako byłego króla rock’n’rolla, który teraz postawił stopy na skale (rock), a jego nazwisko figuruje na liście (roll). Sam zaś Penniman przemówi do wiernych – Bóg prosił mnie, żebym powiedział wam wszystkim, byście odrzucili rock’n’rolla. A tłum krzyczał wyrażając swoją aprobatę. Świętość, albo piekło, panie i panowie...

            O Little Richarda będzie więcej w jednym z następnych rozdziałów (Patrz Cz.4 Rd.5), teraz zaś zgodnie z chronologią do roku 1957. Leon Hendrix wspominał - Podczas gdy tata i Buster mieszkali w budynku pani McKay, a ja u mamy Jackson, żaden z nas nie widywał prawdziwej mamy. Mnie i Busterowi trudno było znosić fakt, że tata nawet nie wspominał jej imienia. Jeśli kiedykolwiek zdarzyło mu się ją przywołać, to zazwyczaj po to, by zrzucić ciężar z piersi. Mimo, że brat nienawidził, kiedy tata mówił źle o mamie, nigdy nie widziałem, żeby reagował agresywnie. Powstrzymywał wszelkie emocje i gromadził je w sobie...