Efektem sesji z czerwca 1966 (upieram się przy tej dacie, choć niektóre utwory zostaną zweryfikowane - o czym nieco później), są wspomniane wyżej dwa R&B single, a także trzeci - „Under The Table”/”Wipe The Sweat”. Na jego stronie „B” Jimi zaśpiewał i jest to pierwszy przypadek nagrania, w którym późniejsza gwiazda gitary została wokalistą. (Dokładnie chodzi o ”Wipe The Sweat, Part 3”). Ale w większości przypadków, niestety - jak zauważył Steven Roby - Ścieżki wokalne Youngblooda i Hendrixa zostały później skasowane, w ich miejsce dograno głosy innych śpiewaków... W sesji udział biorą: Jimmy James (Jimi Hendrix) (g, voc), Lonnie Youngblood (voc, sax), May Thomas (chórki), Horace “Ace” Hall (gb) oraz nieznany perkusista. (nie wymieniono tych dwóch gitarzystów: Mosesa i Hitsona). W 1970 Hendrix wróci po raz kolejny do Youngblooda i do melodii “Goodbye Bessie Mae”, nagra swoją gitarę, ten utwór nazwie się teraz “Sugar Daddy”, a towarzyszyć mu będzie, wspomniana już na kartach książki, wokalna grupa braci Allen - "The Ghetto Fighters".

            Prawdopodobnie również w czerwcu 1966 Jimi nagrywa także z grupą “The Icemen” (Richard i Robert Poindexter) singla „(My Girl) She’s A Fox”/”(I Wander) What It Takes”. Autorami pierwszej piosenki byli bracia Pointdexter oraz Charles Harper; drugą napisali Gino Armstrong, James Stokes i Robert Pointdexter. Pod koniec 1966 wyda go firma Samar (S-111). Wprawdzie w 2003 roku Youngblood stwierdził, że to on jest kompozytorem ballady "(My Girl) She's A Fox", ale na wcześniejszych singlach, jako twórcy figurują bracia Pointdexter. Piosenka jest zresztą zdecydowanie najlepszym wytworem sesji Hendrixa z Youngbloodem. Oprócz tego, że gitara wyraźnie nawiązuje do stylu Curtisa Mayfielda, to można ją także traktować, jako pierwotny pomysł podkładu piosenki “Have You Ever Been (To Electric Ladyland)” z albumu "Electric Ladyland", który nagrany zostanie za osiemnaście miesięcy. Bracia Poindexter również napisali i wyprodukowali piosenkę “It’s Gonna Take A Lot”, którą nagrała Linda Jones, zagrał w niej podobno także Jimi Hendrix. A za kilka lat, dokładnie w 1971 roku Poindexterowie zostaną autorami piosenki “Thin Line Between Love And Hate”, która w wykonaniu wokalnej grupy "The Persuaders" dotrze na szczyt list R&B w USA. Linda Jones także dostanie się na listy przebojów, choć nie tak wysoko z singlem “Hypnotized”, wydanym w 1967 roku przez Loma Records.

            Z pomocą Jimiego, pod okiem Johnny’ego Brantley’s powstaje też kolejny singiel: „You’re Only Hurting Yourself”/”That Little Old Groovemaker” (Samar S-112), ten drugi znany też jako "Groovemaker". Firmuje go z kolei Jimmy Norman (voc) a udział biorą ponadto: Jimi (g), Gino Armstrong, James Stokes oraz żeńska grupa wokalna „The Thrills” (lub "The Icemen"), zaś pozostali muzycy są nieznani. Pochodzący z Nashville Jimmy Norman, znany z przeboju w 1962 roku "I Don't Love You No More (I Don't Care About You)" (dotrze do miejsca 21 na liście  R&B oraz 47 na liście pop), także autor słów do piosenki "Time Is On My Side" podawał, że Jimi wziął udział jeszcze w nagraniu dwóch innych jego piosenek: „On You Girlie That Looks Good”  oraz „Family Tree”. Oryginalne single wydane zostały w 1966 roku, niestety późniejsze wersje znane jako ”Groove” lub „Two In One Goes” są zupełnie inne, wręcz drastycznie zmienione, zaś w innym utworze Jimmy’ego Normana „Gangster Of Love”, załączanym do pośmiertnych wydań nagrań Hendrixa, on sam nie brał udziału.