Muzyczna Pajęczyna

Od wtorku 3 marca zapraszam na reaktywowaną audycję w Radiu Kultura. Audycja nazywa się "Muzyczna Pajęczyna", będzie emitowana co dwa tygodnie (3, 17 i 31 marca) w godzinach 20:00 - 22:00. W audycji będzie sporo muzyki: klasycznego rocka, oraz po trosze: bluesa (raczej elektrycznego), folku, ambitnego popu, soulu, R&B, ballady autorskiej, fusion i jazzu. Będę je łączył poprzez przywoływane z historii muzyki postacie. W audycji będzie trochę opowieści i fragmentów książek (w tym także autora), będą wypowiedzi artystów, oraz bardzo dużo muzyki z archiwum autora - muzyki znanej, nieco już zapomnianej i całkowicie nieznanej lub absolutnie zapomnianej. Znajdzie się także miejsce dla lokalnych i regionalnych wydarzeń i nagrań.

W pierwszej audycji (3 marca): Jimi Hendrix, Eric Clapton, Otis Redding, Chris Farlowe, Gordon Haskell, Antoni Krupa i Leigh Blond oraz zespoły "King Crimson", "Cream", "Eire Apparent", "Les Fleur De Lys" i "Pink Floyd". Zapraszam - we wtorek 3 marca od 20:00.

Włącz internet www.radiokultura.pl

Berkeley

Fani Jimiego Hendrixa z pewnością wiedzą o jego występie w Berkeley 30 maja 1970 roku, na trasie "Cry of Love". Zapewne jednak niewielu zna historię pierwszego jego pobytu w tym mieście, gdy miał 3 lata i opiekowały się nim pani Champ i jej córka Celestyna. Pisałem o tym w tomie pierwszym książki "Szaman Rocka". Oto krótki z niej fragment.

We wrześniu 1945 Al Hendrix na pokładzie wojskowego transportowca powraca do USA. Tak to wspominał - Kiedy nas zdemobilizowano i płynąłem do Ameryki, chciałem, wysiąść w San Francisco, skąd miałem bardzo blisko do Berkeley. Niestety wtedy port wojenny pełen był innych okrętów i musieliśmy dopłynąć do Seattle... Tuż przed wypłynięciem z południowej Azji, Al dostaje list od pani Champ z kościoła zielonoświątkowego w Berkeley. Poinformowała w nim, że zajmuje się jego synem, że przed kilkoma miesiącami, oczarowana małym zabrała go na dwa tygodnie do Teksasu, gdzie wówczas mieszkała. Ale dwa tygodnie zmieniły się w dwa miesiące, a ona w tym czasie przeprowadziła się do Kalifornii. Tam teraz mieszka i Johnny doskonale się tam czuje. Ale kiedy Al skończy służbę wojskową, może przyjechać do niej do Berkeley w Kalifornii i sam zdecyduje, czy zabrać syna ze sobą na północny-wschód, do Seattle, czy na miejscu załatwić jego adopcję. ...Napisała, że ma u niej dobrą opiekę i może go zatrzymać - zanotował Al - Nie zgodziłem się, myślałem o moim synu przez całą służbę. Chcę go odzyskać... Natychmiast po powrocie z wojska Al wysyła list do pani Champ, że się zdecydował i chce przejąć opiekę nad synem. Delores twierdziła, że po powrocie do Seattle nic on jednak nie wiedział o losach syna i aby odnaleźć Johnny'ego (Jimiego) szukał nowego adresu teściowej Clarice Jeter. Z kolei Harry Shapiro przypuszcza, że odbierając syna, miał nadzieję, że odnajdzie także Lucille. Teraz jednak, wybierając się w daleką podróż, aby nie mieć kłopotów z udowodnieniem swojego ojcostwa, w urzędzie stanu cywilnego w Seattle pobiera kopię aktu jego urodzenia. Najpierw jednak, pod naciskiem matki i siostry udaje się do Vancouver.

Do Kalifornii Al Hendrix wybiera się dopiero 11 listopada, wspominał - Byłem zdenerwowany, jak odbierze mnie Jimi, ale powiedziałem sobie: 'Jadę po mojego syna'... Dom pani Champ i Celestine, w którym Jimi Hendrix spędził kilkanaście miesięcy swojego wczesnego życia, stoi niedaleko zatoki, w dzielnicy Savo Island, przy 16th Street, w miejscu, gdzie dziś łączą się Derby i ulica Martina Luthera Kinga.

Londyn centrum świata mody

Dzisiaj wspomnienia z połowy lat sześćdziesiątych, kiedy Londyn, do którego trafił Jimi Hendrix, był centrum świata mody.

W roku 1967 Carnaby Street była oblegana przez tłumy turystów z całego świata. Muzyk grupy "Genesis" Mike Rutherford – Carnaby Street stanowiło centrum całego świata mody. Już kiedy skręcało się z Regent Street, szło w lewo i widziało samą nazwę tej ulicy, czuło się podekscytowanie… Jas Obrecht - Carnaby Street w Soho oraz Kings Road w Chelsea stały się centrum nowo powstającej muzycznej i filozoficznej popowej mocy... Gordon Haskell uzupełniał - Wybór ciuchów był niesamowity. Wybór muzyki – wspaniałej muzyki – był olbrzymi i wciąż nie było podziału na kategorie, po prostu wspaniałe idee rzucały ci się w oczy i uszy, gdzie byś nie poszedł... Jenny Diski przyznawała - Chcieliśmy wyglądać inaczej, niż nasi rodzice... Andy Powell wspominał - Jeśli mogłem zaoszczędzić trochę pieniędzy, jechałem do Londynu i zamawiałem ubranie z moheru. Buty kupowało się w sklepie Raoul, którego specjalnością było obuwie importowane z Francji. Wszyscy się ubieraliśmy w Londynie lub jeździliśmy do Watford... Stała bywalczyni klubu UFO Firdsi - W Londynie wszyscy nosiliśmy się jak gwiazdy rocka. Wyjście z domu w czymś tak zwyczajnym jak dżinsy czy T-shirt było nie do pomyślenia... Dziennikarz Paul Gorman - Butiki wyrastały jak grzyby po deszczu. Zjawisko się rozpowszechniało. W całym kraju lansowano hipisowski styl...

Na Portobello Road było targowisko i sklepiki, które specjalizowały się w wyszukanych strojach wzorowanych na ubraniach gangsterów amerykańskich z lat 30, dwubarwnych butach dla bawidamków oraz importowanych indiańskich czy północno-afrykańskich strojach dla młodych dziewcząt. Jednym z najbardziej znanych londyńskich butików stał się Granny Takes a Trip. Nietypowy z nonkonformistycznym wnętrzem, które miało charakter bardziej artystyczny, niż handlowy z namalowaną na fasadzie twarzą w budynku na końcu Kings Road (nr 488) w Chelsea. ...Wśród sieciówek i supermarketów sklep z własną oryginalną propozycją. Dla tych co upiększają masową produkcję, którzy chcą żyć, nie tylko przeżyć. A koniec Kings Road to był koniec świata - tłumaczył Zoot Money. ...Granny Takes A Trip to była filozofia, artystyczny punkt widzenia - tłumaczył Nigel Waymouth - Lansowaliśmy pewien styl, pragnąc by wszyscy go przyjęli. Styl nawiązywał raczej do fine de siecle'u. Styl androgeniczny, ani homo- ani heteroseksualny. Aksamitne jedwabie, egzotyka... Sklep był dziełem dwójki młodych londyńczyków Nigela Waymoutha i Sheili Cohen, która miała ogromną kolekcję starych, archiwalnych strojów. ...Choć adres był dość niefortunny - na samej końcówce King's Road, gdzie niewiele się do tej pory działo - zauważył Piotr Szarota - odnieśli fantastyczny sukces... Waymouth, absolwent Winchester College of Art i niezależny dziennikarz, wymyślił oryginalną nazwę sklepiku ("Babcia zalicza odjazd"), no i znalazł lokal w miejscu zdawałoby się bardzo odległym, wręcz niemodnym, dokąd mało kto zaglądał, naprzeciwko pubu World's End. Latem 1965 do Waymoutha i Cohen dołączył John Pearse, który ukończył kurs krawiecki na Savile Row. Butik zaś został otwarty na początku 1966 roku i bardzo szybko, jako pierwszy psychodeliczny sklep, stał się popularny, wręcz modny, nie tylko z racji asortymentu, czy odwiedzających go klientów, w tym artystycznych sław, ale też z wystroju. Do butiku wchodziło się przez liczącą cztery i pół metra postać Siedzącego Byka, a nad wejściem wisiał napis: 'Każdy powinien być dziełem sztuki albo ubierać się w dzieła sztuki' Początkowo nad wejściem i oknami lokalu widniały postacie indiańskich wodzów (byli to także Low Dog i Kicking Bear). W 1967 roku cały front został zamalowany gigantyczną twarzą Jean Harlow w stylu pop-artu, zastąpiony później przez rysunek samochodu Dodge. Nigel Waymouth - Z dnia na dzień zmienialiśmy wygląd fasady, chodziło nam o efekt zaskoczenia. Jednego dnia malowaliśmy portret indiańskiego wojownika, innego samochód, który zdawał się wyjeżdżać ze ściany... Jon Brewer znany później reżyser (m.in. filmu dokumentalnego "Guitar Hero") wspominał - Granny Takes A Trip był miejscem spotkań wielu artystów, którzy mieszkali w Chelsea... Towar był tu raczej niedbale eksponowany i przy zbyt ciemnym oświetleniu, trudno go więc było zobaczyć, a obsługujący klientów personel nie był zbyt uprzejmy. William Saunders podał, że - był w najlepszym wypadku bezceremonialny, w najgorszym - nieuprzejmy i pod wieloma względami to przedsięwzięcie miało więcej wspólnego z punk-rockiem niż z "latem miłości". Kolebka punk-rocka, butik SEX Malcolma McLarena i Vivienne Westwood, powstanie na World's End prawie dziesięć lat później... Jak zanotował w 2009 roku Steve Rodham - Obecnie to kolejny pusty sklep...

Inny słynny butik mieścił się w Notting Hill, na Foubert's Place (często określanego jako Carnaby Court przy Carnaby Street), nazywał się I Was Lord Kitchener's Valet. Założył go w 1964 roku Jimmy Connors, potem zaś stał się własnością Iana Fiska, a prowadził go Robert Orbach. W 2009 roku Steve Rodham zanotuje w książce "Jimi Hendrix In London" - Jest teraz sklepem odzieżowym o nazwie Hideout... W tym sklepiku można było spotkać wielu artystów rock'n'rolla i popu. Jego stałymi klientami byli: Eric Clapton, członkowie zespołu "Manfred Mann", Brian Jones i pozostali "Stonesi". I Was Lord Kitchener's Valet stał się sławny w maju 1966 roku, po zakupieniu w nim przez Micka Jaggera dwurzędowej marynarki grenadiera za niezbyt wygórowaną sumę pięciu funtów. Gdy w tym uniformie pokazał się on w telewizyjnym programie "Ready, Steady, Go!", śpiewając ze "Stonesami" przebój "Paint It Black", już od następnego dnia przed butikiem zgromadziły się tłumy. Jednym ze stałych klientów zostanie także Jimi Hendrix. Podobno tu kupi swój wojskowy płaszcz oraz modne wtedy jedwabne marynarki ręcznie malowane przez Chrisa Jaggera, brata frontmana "Stonesów", nota bene, także piosenkarza, zapamiętanego dzięki swojej wersji piosenki Micka i Keitha - "Out Of Time". Jon Brewer - Jimi także kupił marynarkę, ja też... Eric Clapton - Jimi cały czas miał hopla na punkcie swego ubioru. Gdyby nie przyjechał do Londynu, wątpię, że wyglądałby aż tak dobrze. Jak tylko tu przyjechał, zaczął nosić aksamitne garnitury i koronkowe koszule. Pasowały mu doskonale i tego właśnie oczekiwano wtedy w Londynie, więc wpasował się idealnie...

Tyle z części pierwszej drugiego tomu polskiej biografii Jimiego Hendrixa - "Szaman Rocka".

Recenzja Tomu 1

Załączam opinię o pierwszym tomie polskiej biografii "Jimi Hendrix Szaman Rocka", którą red. Marcin Szymczak zamieścił w BIK-u w lutym 2017 roku.

Znany z anteny Polskiego Radia Pomorza i Kujaw dziennikarz Zdzisław Pająk od lat cieszy się zasłużoną opinią autorytetu w dziedzinie muzyki rockowej, bluesowej czy jazzowej. Jego rozległa i nieustannie pogłębiana wiedza zaowocowała trudną do oszacowania liczbą audycji radiowych, telewizyjnych czy spotkań i wykładów przybliżających twórczość wielu wybitnych artystów. Wśród nich znaleźli się również tacy, których biografię oraz dorobek Zdzisław Pająk zgłębiał szczególnie wnikliwie. Celem i efektem tych starań były oczywiście książki. Po wydanej w 1998 roku pozycji Eric Burdon: Feniks rocka i o 10 lat młodszej Eric Clapton: Pielgrzym rocka, do rąk czytelników trafia właśnie opasły tom poświęcony Jimiemu Hendrixowi.

Jimi Hendrix: Szaman rocka to pierwsza część dwutomowej w założeniu biografii amerykańskiego geniusza gitary. Rozmiar tej publikacji może nieco zaskakiwać, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że muzyk należy do tak zwanego „Klubu 27”. Nie jest jednak odkrywczym stwierdzeniem, że można wieść życie długie, lecz bezbarwne, tak samo jak krótkie i niezwykle intensywne. Oczywiście Jimi stanowi podręcznikowy przykład tego drugiego podejścia.

 Pierwszy tom pozwala nam poznać losy Hendrixa od narodzin aż po rok 1966, kiedy jako niespełna 24-letni młodzieniec trafia do Londynu, w którym jego kariera nabiera prawdziwego rozpędu. Autor przybliża nam dalekie od sielanki dzieciństwo muzyka, naznaczone biedą, rozstaniem rodziców i brakiem choćby elementarnej stabilizacji. Dowiadujemy się, jakie filmy młody Jimi oglądał w kinie, czego słuchał w radiu i kiedy ukulele zamienił na gitarę. Kolejne strony i rozdziały to nie tylko dojrzewanie człowieka, ale i artysty. Raczkująca kariera przerwana służbą wojskową, kolejne stopnie muzycznego wtajemniczenia i bolesne lekcje odbierane od losu.

Na szczególną uwagę zasługuje opis istnej odysei, którą muzyk odbył jako gitarzysta towarzyszący na scenie mniej lub bardziej znaczącym gwiazdom. Występy u ich boku były rzecz jasna sposobem na zapewnienie sobie wiktu i opierunku, ale pozwalały również podglądać przy pracy bardziej doświadczonych i sprawnych muzyków. Oczywiście nauka nie poszła w las.

Równie interesujący jest opis nowojorskiego epizodu Hendrixa. Poznajemy tętniący czarną muzyką Harlem oraz Greenwich Village, gdzie obok wyśpiewujących pieśni protestu folkowców można spotkać Johna Coltrane’a, Charlesa Mingusa, Erica Dolphy’ego czy Ornette’a Colemana. Czasem też trafia się na dziewczynę gwiazdy rocka z Wielkiej Brytanii, która raz postawi obiad, kiedy indziej „pożyczy” gitarę swojego chłopaka obiecującemu chudzielcowi z wybujałą czupryną.

Książka Zdzisława Pająka to rzecz nie tylko dla zagorzałych fanów Jimiego. Poza ogromem faktów dotyczących biografii artysty dostajemy wciągającą opowieść o Stanach Zjednoczonych. Poznajemy rzeczywistość Południa w trudnych powojennych czasach i Nowy Jork lat 60., pełen fermentu społecznego, politycznego i artystycznego. Już choćby dlatego warto sięgnąć po to wydawnictwo i z niecierpliwością wyglądać drugiego tomu.

Drugi tom pierwszej i jedynej polskiej biografii Jimiego Hendrixa "Szaman Rocka" jest już na rynku od kilku miesięcy (ale tylko w internecie lub wybranych antykwariatach - w Kielcach w Księgarsko-Muzycznym Pegaz). Nakład już się wyczerpuje. Pozostało zaledwie kilka sztuk. Zainteresowanych zapraszam pod adresy internetowe: pajak.book@gmail.com lub gzpajak@op.pl

Tom 2 spis treści

Dzisiaj spis treści tomu drugiego biografii Jimiego Hendrixa "Szaman Rocka" (jeszcze jest kilka egzemplarzy - do nabycia pajak.book@gmail.com lub gzpajak@op.pl)

Prolog

CZĘŚĆ I - LONDYN 1 (wrzesień 1966 - czerwiec 1967)

     Rozdział 1: Pierwsza doba w Londynie: Zoot Money; Kathy Etchingham; Klub Scotch Of St. James

     Rozdział 2: Londyńskie adresy: Hotel Hyde Park Towers i Cranley Gardens; Les Fleur de Lys; stroje i gitary Hendrixa

     Rozdział 3: Chas szuka muzyków; "V.I.P.'s"; firma Track Records

     Rozdział 4: Noel Redding; Brian Auger; Johnny Hallyday

     Rozdział 5: Nowy król gitary; "Cream" i Eric Clapton w sali Polytechnic College

     Rozdział 6: "Jimi Hendrix Experience"; Mitch Mitchell czy Aynsley Dunbar; Michael Jeffery

     Rozdział 7: Francja po raz pierwszy

     Rozdział 8: Gerry Stickells; Niemcy po raz pierwszy; wzmacniacz Marshalla

     Rozdział 9: Listy przebojów: "Hey Joe"

     Rozdział 10: CBS Studios

     Rozdział 11: W londyńskich klubach, od Scotcha do Marquee

     Rozdział 12: Londyńskie adresy: Montagu Square; John Lennon

     Rozdział 13: Media tradycyjne: prasa i fotografia; "Blow Up"; Gered Mankowitz; Bruce Fleming; Mike Berkofsky

     Rozdział 14: Media elektroniczne: telewizja i radio; Marc Bolan; John Peel; płyty BBC

     Rozdział 15: Klub 7 ½; Marianne Faithfull; Mick Jagger

     Rozdział 16: Saville Theatre; "Sunshine Of Your Love"; "Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band"

     Rozdział 17: Doświadczenie na prowincji

     Rozdział 18: Londyńskie adresy: Upper Berkeley Street

     Rozdział 19: Listy przebojów: "Purple Haze"; studio Olympic; Eddie Kramer; Roger Mayer

     Rozdział 20: Wiosenne tournee - "Walker Brothers"; Engelbert Humperdinck; Cat Stevens; "Bluesville '67"

     Rozdział 21: Francja i Niemcy wiosną 1967 roku

     Rozdział 22: Benelux: Belgia; Holandia i Luksemburg

     Rozdział 23: Listy przebojów: "The Wind Cries Mary"

     Rozdział 24: Skandynawia w maju 1967 roku

     Rozdział 25: Debiutancki album "Are You Experienced"

     Rozdział 26: "Barbeque '67"

CZĘŚĆ II - NOWY JORK 2 (czerwiec - sierpień 1967)

     Rozdział 1 - Przygotowania do amerykańskiej konkwisty; Reprise Records; Frank Sinatra

     Rozdział 2 - Przystanek w Nowym Jorku

     Rozdział 3 - "Monterey Pop Festival"

     Rozdział 4 - Kalifornia: San Francisco; Fillmore; Bill Graham

     Rozdział 5 - Kalifornia: Los Angeles; Devon Wilson

     Rozdział 6 - Nowojorskie kluby

     Rozdział 7 - Trasa z "The Monkees"

     Rozdział 8 - Kłopoty - Ed Chalpin i PPX

     Rozdział 9 - Pierwsza trasa po USA   

CZĘŚĆ III - LONDYN 2 (sierpień 1967 - styczeń 1968)

     Rozdział 1 - Powrót z Ameryki, "Burning Of The Midnight Lamp"

     Rozdział 2 - W glorii; powrót do Saville Theatre; Brian Epstein

     Rozdział 3 - Berlin i Paryż po raz trzeci

     Rozdział 4 - Skandynawia po raz drugi

     Rozdział 5 - Saville Theatre po raz ostatni; Arthur Brown

     Rozdział 6 - Jesień 1967 roku w Anglii; "Guitar-In Festival"

     Rozdział 7 - Holandia po raz drugi (i ostatni)

     Rozdział 8 - Ostatnia taka trasa

     Rozdział 9 - "Axis: Bold As Love"

     Rozdział 10 - "Christmas On Earth Continued"

     Rozdział 11 - Na początek roku 1968 - Skandynawia i Francja

Tom 1 spis treści

Dotarły do mnie prośby o udostępnienie spisów treści obu dotychczasowych tomów biografii Jimiego Hendrixa "Szaman Rocka". Dzisiaj zatem o tomie pierwszym, czego dotyczy i z jakich składa się części i rozdziałów.

Wstęp                                                                                                                                    

Część I SEATTLE                                                                                                              

1. Rozdział (1866 - 1941) - Al Hendrix                                                                             

2. Rozdział (1875 - 1943) - Lucille Hendrix                                                                      

3. Rozdział (1942 - 1945) - Biedny Jimi                                                                             

4. Rozdział (1945) - Berkeley                                                                                             

5. Rozdział (1945 - 1951) - Z rodzicami                                                                              

6. Rozdział (1951 - 1958) - Tułaczka, śmierć Lucille                                                                               

7. Rozdział (1958 - 1961) - Ucieczka w muzykę, Betty Jean Morgan                                                                                                  

8. Rozdział (1961) - Na granicy prawa                                                                                

Część II FORTY ORD I CAMPBELL                                                                               

1. Rozdział (maj - listopad 1961) - szkolenie w Forcie Ord                                              

2. Rozdział (listopad 1961 - lipiec 1962) - Fort Campbell                                                                 

Część III NASHVILLE                                                                                                     

1. Rozdział (lipiec - październik 1962) - Clarksville                                                              

2. Rozdział (październik - grudzień 1962) - "King Kasuals"                                               

3. Rozdział (grudzień 1962 - styczeń 1963) - Vancouver                                                       

4. Rozdział (wiosna 1963) - Chicago: Chess Records, Muddy Waters                                    

5. Rozdział (marzec 1963) - Na Południe: Tommy Tucker, Slim Harpo                            

6. Rozdział (marzec - lato 1963) - Gorgeous George                                                           

7. Rozdział (lato - jesień 1963) - Bob Fisher, Curtis Mayfield                                             

8. Rozdział (1963) - Chitlin' Circuit                                                                                           

Część IV NOWY JORK                                                                                                     

1. Rozdział (1964 - 1966) - Harlem: "The Beatles", Bob Dylan                                           

2. Rozdział (1964 - 1965) - Faye Pridgon                                                                                        

3. Rozdział (marzec - październik 1964, jesień 1965) - "The Isley Brothers", Buddy Miles           

4. Rozdział (jesień 1964) - Sam Cooke, Jackie Wilson, Steve Cropper                                                                                                                                    

5. Rozdział (grudzień 1964, lato 1965) - Little Richard                                                            

6. Rozdział (luty 1965) - Ike & Tina Turner                                                                            

7. Rozdział (luty - marzec 1965) - Rosa Lee Brooks, Arthur Lee                                            

8. Rozdział (jesień 1965 - 1966) - Lonnie Youngblood                                                             

9. Rozdział (lipiec 1965 - 1966) - Juggy Murray, Curtis Knight, Ed Chalpin i PPX, Jerry  Simon i RSVP                                                                                                                               

10. Rozdział (listopad - grudzień 1965) - "Joey Dee & The Starliters", Les Paul                

11. Rozdział (początek 1966) - King Curtis                                                                          

12. Rozdział (wiosna 1966) - Greenwich Village: Carol Shiroky, Mike Quashie, "Wild Thing"  

13. Rozdział (wiosna - lato 1966) - Linda Keith, "The Rolling Stones"                                                         

14. Rozdział (lato 1966) - "Jimmy James & Blue Flames", Cafe Wha?, "Hey Joe"             

15. Rozdział (lato 1966) - "The Animals", Chas Chandler                                                       

16. Rozdział (sierpień - wrzesień 1966) - John Hammond Jr, Mike Bloomfield, Jeanette Jacobs     

Jutro spis treści tomu drugiego biografii Jimiego Hendrixa "Szaman Rocka". Zostało jeszcze kilka egzemplarzy z kolekcjonerskiego nakładu, liczącego zaledwie 150 sztuk. Można je zamówić: pajak.book@gmail.com lub gzpajak@op.pl

Tom 2 Część I - Londyn 1

CZĘŚĆ I - LONDYN 1

...Londyn był jedynym miejscem, w którym Jimiemu Hendrixowi mogło się udać. W Ameryce czarna publiczność na chitlin' circuit myślałaby, że tam jest zbyt biały, biała publiczność nie wiedziałaby, co z nim zrobić, a na pewno nie dostałby się do telewizji. Musiał zostać tam najpierw importowany... (Richard Thompson)

Co będzie dalej - tylko w drugim tomie książki "Jimi Hendrix Szaman Rocka" - w języku polskim. Ostatnie egzemplarze na pajak.book@gmail.com oraz na gzpajak@op.pl

Klub 7 ½ w Londynie

W czwartek dwunastego stycznia 1967 roku w Londynie otworzył swoje podwoje nowy klub. Nazywał się 7 ½ znajdował na White Horse Street pod numerem piątym. Już tej pierwszej nocy wystąpiło tu "JHE". O tym krótko w dzisiejszym poście.

Na debiucie 7 ½ Club, wśród niewielu widzów odnotowano obecność kilku gwiazd: Micka Jaggera z Marianne Faithfull, Erica Claptona, Pete'a Townshenda, Anity Pallenberg, Feenelli Fielding oraz muzyków amerykańskiej grupy "The Misunderstood", w której gitarzystą był znajomy Jimiego z dawnych czasów - Glenn Campbell. W klubie występował, jak zanotował Christopher Sandford – Ponury gitarzysta z Seattle - Jimi Hendrix. Gdy tylko zagrał ostatnią ćwierć nutę, podszedł do stolika Jaggera i przysiadł się... Producent płytowy i filmowy, także reżyser Jon Brewer (twórca filmów dokumentalnych o B.B. Kingu, Chucku Berrym, Kurcie Cobainie, grupach: "Cream", "Moody Blues", "Yes" i "Jethro Tull" oraz o Hendrixie - "Guitar Hero"), który pracował również jako techniczny z Davidem Bowie, Genem Clarkiem (z "The Byrds"), Mickiem Taylorem, Billem Wymanem, Alvinem Lee oraz grupą "Ten Years After", wspominał - Pierwszy raz widziałem Jimiego na otwarciu 7 ½ Club. Zgodził się tam grać za marne 40 funtów, jeśli dadzą mu salę do prób... W innym filmie dokumentalnym (Joego Boyda "A Film About Jimi Hendrix") Mick Jagger wspominał – Spotkałem go po raz pierwszy na otwarciu jakiejś okropnej dyskoteki. Było tam parę osób. Przyszedłem z Marianne. Był niesamowity. Naprawdę niesamowity. Kompletnie mnie wtedy zamurowało… Przytoczona tu wypowiedź Micka Jaggera była niestety daleka od prawdy. Frontman "Stonesów" Jimiego Hendrixa zobaczył bowiem pół roku wcześniej w Nowym Jorku w klubie Ondine i choć mógł tego nie pamiętać, gdyż Jimi wystąpił wówczas jako Jimmy James z grupą "The Blue Flames", to już w Londynie oglądał go jesienią 1966 roku i to kilka razy. Marianne Faithfull dodała też, że kiedy były członek "Animalsów" Chas Chandler po raz pierwszy przywiózł ze sobą Jimiego Hendrixa z Nowego Jorku do Londynu, zwrócił się do Jaggera z pytaniem, czy zgodziłby się zostać jednym z jego promotorów, sypiąc oczywiście groszem. W odpowiedzi Mick po prostu 'odwrócił się i szybko zniknął'... Późniejsze sukcesy Hendrixa jeszcze bardziej pogłębiły niechęć frontmana "Stonesów" do wspomagania młodych talentów. Philip Norman w pracy “Rolling Stones. Kultowa biografia gigantów rocka” dopisał - Był do tego stopnia zazdrosny o to, co udało się osiągnąć Hendrixowi, że zaczął go nawet podejrzewać, iż pewnej nocy próbował uwieść Marianne w klubie na West Endzie... Dwa i pół roku później Jagger zrewanżuje się Hendrixowi na imprezie w jego 27 urodziny i wyjdzie z przyjęcia z jego partnerką Devon Wilson. Na kanwie tej historii powstanie zresztą piosenka "Dolly Dagger".

Więcej o występie tria "Jimi Hendrix Experience" tylko w drugim tomie "Jimi Hendrix Szaman Rocka".